Filmy

Mieliście kiedyś tak, że spodziewaliście się kremówki, a dostaliście wielki, urodzinowy tort z wiśniami i bitą śmietaną? Co prawda wszyscy lubią kremówki w przeciwieństwie do cebuli, ale i tak zaskoczenie tylko potęguje radość. Takim ogromnym ciachem otrzymanym w sumie całkiem niespodziewanie jest dla mnie Sezon na Misia, który już na wstępie włożyłem do szufladki z nabazgranym flamastrem napisem "przeciętność" obok niedawnego Skoku przez płot. Obraz okazał się nadzwyczaj dobrym, choć początek projekcji tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że choć z kina nie wyjdę z poczuciem straconego czasu, to jednak komplementami nie będę w recenzji rzucał na prawo i lewo.

Neil Jordan stworzył kolejny znakomity film. Po cięższych gatunkowo produkcjach ("Wywiad z wampirem", "Michael Collins", "Chłopak rzeźnika" czy "Koniec romansu") Jordan zrobił wreszcie świetną komedię - nie bezrefleksyjny, głupi filmik, ale coś, co dotyka poważnych tematów z wielkim wdziękiem.

Ciężko stwierdzić po obejrzeniu filmu "9 kompania" Fiodora Bodnarczuka czy rosyjska kinematografia trzyma się mocno -przecież nie trafiają do nas praktycznie żadne filmowe produkcje zza wschodniej granicy. Niektórzy być może z rozmarzeniem myślą o czasach, kiedy to polski rynek był zalewany dziełami i "dziełami" z ZSRR. Niestety, skończyło się. Tymczasem prawdopodobnie warto jest się przyjrzeć rosyjskim filmom. Tym bardziej naszła mnie na to większa ochota właśnie po obejrzeniu "9 kompanii".

Mróz na dworze, wiatr wieje jak szalony, spadły pierwsze płatki śniegu, więc pozostaje mi siedzieć w przytulnym domku, gdzie żadne z wymienionych zjawisk atmosferycznych mnie nie dosięgnie. W taką pogodę najlepiej spędza się czas w jakimś ciepłym pomieszczeniu, no ale wtedy często bywa, że i nudą cholernie zawiewa. Wziąłem z przyczyn nie ode mnie zależnych pierwszy film z brzegu (kierowany przez jakieś mroczny siły ;P). Wypadło na "Kawalera". Przyznam, że już gdzieś to widziałem, takie było moje pierwsze odczucie, jakie mnie naszło. Ale czego się to nie robi, żeby czymś zapełnić wolny czas. Tak, więc upłynęły mi prawie dwie godziny…

Pamiętacie "Sprzedawców"? To był debiut filmowy Kevina Smitha, dzięki któremu stał się rozpoznawalny. Wtedy właśnie obserwowaliśmy w krzywym zwierciadle społeczność amerykańskich sprzedawców oraz ich klientów. W trochę kontrowersyjny sposób przedstawiona, bardzo dobrą satyra na Amerykanów. Od tego czasu, reżyser realizował swoje filmowe plany, lecz nigdy nie powrócił do korzeni, aby pociągnąć dalej potyczki Dantego i Randalla. Musieliśmy czekać 12 lat na kontynuację ich przygód.

Woody Allen. Twórca nie ulegający współczesnym trendom. Reżyser, scenarzysta, pisarz, muzyk. Ma dość specyficzne podejście do życia. Jest jedną z osób, które albo się kocha, albo nienawidzi. Gdy kręci filmy, trzyma się swoich własnych reguł. W każdym dziele znajduje się nawet najmniejsza część jego osobowości. Od kiedy zaczął swoją karierę, wszystko obracało się wokół Ameryki i jej mieszkańców. Pod wieloma kątami badał kulturę społeczeństwa amerykańskiego, raz w większym, a raz w mniejszym stopniu. Zawsze wciela się w neurotycznego, sarkastycznego mędrca, który uważa, że to świat zwariował, a on dalej pozostał sobą. Jego ostatni film, "Wszystko Gra", możemy już od września zobaczyć na półkach sklepowych. Co tym razem Allen nam zaprezentował?

Bruce'a Willisa widzimy średnio w dwóch, trzech filmach akcji na rok. Jedne są lepsze, inne trochę mniej, zawsze jednak trzymają jakiś poziom. Niestety już od dłuższego czasu Bruce nie miał żadnej charakterystycznej roli, którą by można zapamiętać na dłużej. Wyróżniał się może jedynie stary policjant tuż przed emeryturą z Sin City. Pytanie teraz, czemu zaczynam tę recenzję od postaci Willisa. Odpowiedź jest prosta. Jest to jeden z kilku aktorów doskonałej obsady najnowszego dzieła Paula McGuigana - Lucky Number Slevin. Obok niego w Zabójczym Numerze zobaczymy także Josha Hartnetta, Morgana Freemana, czy Lucy Liu i wierz mi, że na tym się nie kończy.

Kiedy brałem się za ten film, miałem mnóstwo wątpliwości, czy aby na pewno spełni on moje wszelkie oczekiwania. Czy po projekcji wyjdę zadowolony, czy raczej będę żałował tych dwóch wydanych, prostokątnych papierków, które mógłbym spożytkować w inny sposób. Obawy moje uzasadnione były samymi trailerami filmu, które zapowiadały produkcję z rodzaju tych, których nie trawię. Do tego dochodziły niezbyt pozytywne oceny kilkunastu recenzentów, których opinii zasięgnąłem wcześniej. Teraz jednak, z zadowoleniem powiadam jak bardzo się myliłem...

Nastała moda na remake'i i chociaż trwa już ona od dłuższego czasu, to dzisiaj czujemy, że z dnia na dzień narastają kolejne pomysły. Otrzymaliśmy już dużo amerykańskich wersji kultowych filmów azjatyckich, a zarazem ubogacone, świeższe edycje starych pozycji, które na stałe zagościły w kanonie klasyki filmów USA. W październiku na dvd, Imperial wydaje "Wzgórza Mają Oczy", remake horroru Wesa Cravena z 1977 roku. Na reżyserskim stołku zasiadł Alexander Aja.

Drogi czytelniku! Usiądź wygodnie w fotelu lub na krześle i wyobraź sobie, że przenosisz się w przyszłość o jakieś 10-15 lat. Jesteś człowiekiem sukcesu. Masz przepiękną żonę/przystojnego męża oraz dwójkę najwspanialszych dzieci pod słońcem. Harujesz jednak jak wół dla szefa, który zleca ci dużo pracy. Nie masz czasu by pobyć zarówno ze swoim partnerem życiowym jak i z dzieciakami, tłumacząc sobie, że to dla ich dobra. Bezsenne noce spędzasz nad tworzeniem projektów dla swego pracodawcy. Masz już tego wszystkiego dość i wahasz się co wybrać. Praca czy rodzina?

Odkąd pamiętam, powiedzenie "Jak w czeskim filmie" rzucało niezbyt pozytywne światło na produkcje naszych sąsiadów. Zarówno w kinie jak i w telewizji nie mieliśmy okazji, aby móc się przyjrzeć tym filmom. Polacy jednak spróbowali i przygarnęli parę pozycji do nas. Rodacy tym samym, z zaciekawieniem wybrali się na "Samotnych" , "Czeski Sen" czy też "Sex w Brnie", co spowodowało ogromne zainteresowanie kinematografią czeską w naszym kraju. Ostatnio, w repertuarze multipleksów, możemy znaleźć kolejny film Davida Ondříčeka - "Jedna ręka nie klaszcze".

William Foster (Michael Douglas) siedzi w swoim samochodzie, który posiada nadto dziwną tablicę rejestracyjną z napisem D - Fens, utkwiwszy w dość sporym korku. Na dodatek w Los Angeles słońce niemiłosiernie grzeje i daje nieźle o sobie znać. Pan William, nie wytrzymując, panującej - akurat w tenże dzień - niesamowitej gorączki, wysiada z wozu lekko pokaszlując i ocierając chusteczką pot, spływający z czoła.

Srebrzystobiała "czupryna", specyficzny "głupi" wyraz twarzy, niesłychana umiejętność wypowiadania zakręconych kwestii i talent komediowy w dziedzinie dowcipu sytuacyjnego - oto z czym kojarzymy bohatera dzisiejszej opowieści. Leslie Nielsen, bo o nim tu mowa, niewątpliwie wypracował sobie miejsce w panteonie gwiazd, w przybytku "znanych twarzy", w królestwie X muzy...

Raz na jakiś czas, do kin trafiają pozycje z wyższej półki, przyozdobione jakże szlachetną szatą, w postaci etykietki z napisem: "ambitne". Czasami są to filmy europejskie, niekiedy azjatyckie, natomiast, jeśli chodzi o produkcje amerykańskie, reprezentujące podobny poziom, to pojawiają się one strasznie rzadko. Jeśli już jednak coś takiego trafi do kin, to pozostawia wiele do życzenia. Póki co, Amerykanom udaje się stworzyć całkiem dobre kino niezależne. Adam Rapp, twórca "Oby do Wiosny" miał najwyraźniej zamiar stworzenia czegoś ambitniejszego. Czy udało mu się sprostać wymaganiom?

Ostatnimi czasy filmy animowane wyrastają jak grzyby po deszczu. Na każdy sezon w kinie znajdzie się więcej niż jedna taka pozycja. Wydaje się, że ta cała mania na animacje to nic innego jak wojna pomiędzy trzema ogromnymi wytwórniami: DreamWorks, Pixar oraz Disney. Wszystkie walczą o to by być najlepszym. Odkąd Shrek pojawił się na horyzoncie, każdy chce mu dorównać. Mamy wrzesień 2006 roku. To właśnie pod koniec tego miesiąca wyszła na dvd w Polsce kolejna animowana produkcja, tym razem spod znaku Disneya - "Dżungla".

Każdy z nas doskonale pamięta ten dzień, kiedy to nad lądem nadziei ukazały się ogromne płomienie, gdy symbol siły zaczął się rozsypywać. Nikt nie był przygotowany na to, co się stało. 11 września 2001 roku, na stałe zapisał się w kartach historii. Prędzej czy później pojawiłby się film, który opierając się na tych wydarzeniach, starał się przekazać skalę tragedii, znanej przez wielu tylko z amatorskich nagrań, pokazywanych przez długi czas w telewizji. We wrześniu, w polskich kinach mieliśmy okazję oglądać "Lot 93", a na październik, dystrybutorzy pozostawili, zrobioną z większym rozmachem, produkcję Olivera Stone'a - "World Trade Center".

Gdzie ci mężczyźni?! Tak chciałoby się zawołać po obejrzeniu najnowszego filmu Pedro Almodovara. Reżyser powraca nim po "Porozmawiaj z nią" oraz "Złym wychowaniu" do tematu, który poruszał najczęściej, czyli do kobiet. Już pierwsza scena jest wymowna - ukazująca kilkadziesiąt kobiet czyszczących groby na lokalnym cmentarzu. W "Volver" mężczyźni praktycznie się nie pojawiają, a jeżeli już, traktowali są raczej jako niższy stopień ewolucji.

Jeżeli ktoś ma silną wolę, jest w stanie zdziałać wszystko. Może spełnić marzenia, zdobywać szczyty i odkrywać nieznane. Co jeżeli jest się małym chłopczykiem, który nosi gacie z wełny z pomponami zamiast slipek i podkochuje się w fryzjerce?

Problemy poruszane przez Amerykanów w wielu filmach, starają się kreować odpowiednie opinie autorów. Widz tym samym nie spogląda obiektywnie na pewien tok wydarzeń, ale tak, jak narzuca mu to sam reżyser. "Kolor Zbrodni" nie zrobił wielkiej furory w Stanach Zjednoczonych, a polskie kina ominął szerokim łukiem. Mimo to, Imperial postanowiło wydać tę pozycję na dvd - film koncentrujący się głównie na jednym z problemów w Ameryce, który jest wyczuwalny do dziś.

Typowa rodzina. Model 2 + 2. Młodzi, średnio zarabiający. Może nawet nieco mniej niż średnio. Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się w porządku. Ale czy na pewno? Czy na początku mamy do czynienia z szanującą się i kochającą rodziną, a dopiero później ich życie zamienia się w piekło?