Nowy odcinek "The Last of Us" łamie serca. Wątek Sama i Henry'ego różni się od oryginału - jak?

"The Last of Us" swoim 5. odcinkiem funduje sinusoidę emocji - buduje napięcie, prowadzi do jego eskalacji, usypia czujność i znienacka podcina nogi. Myślę, że nawet ci widzowie, którzy znają pierwowzór, dali się porwać tej wirtuozersko poprowadzonej narracji. Cóż - przynajmniej na mnie zadziałała.

Epizod zatytułowany "Endure and Survive" pozwolił nam lepiej zrozumieć rewolucję w Kansas City i przyjrzeć się buntownikom - ludziom, których zmęczyło życie w bezwzględnym reżimie FEDRY. Tak bardzo, że z prześladowanych sami stali się prześladowcami. "The Last of Us" wciąż wiarygodnie portretuje różne aspekty ludzkiej natury, pokazując wiele najmroczniejszych, ale też wielce prawdopodobnych scenariuszy.

Poznajemy też bliżej dwóch braci, którzy w finale poprzedniego odcinka zaskoczyli naszych bohaterów. Henry i Sam to postacie doskonale znane graczom. Z fabularnego punktu widzenia służą oni - jak większość - ewolucji Ellie i Joela. Odgrywają też znaczącą rolę w budowaniu dramaturgii całego odcinka - od początku aż do emocjonującego, brutalnego finału.

Wielu widzów zastanawia się, jak serialowi bracia mają się do tych znanych z materiału źródłowego. Pisaliśmy już, że Kathleen to nowa, stworzona na potrzeby serialu postać, jednak wątek chłopaków, choć przebiega nieco inaczej, ostatecznie pełni dość podobną rolę.

Zarówno w grze, jak i w produkcji HBO, dokłada kolejne cegiełki do rozbudowywanej osobowości Ellie. Dziewczyna po raz pierwszy wchodzi w interakcję z innym postapokaliptycznym dzieckiem - dzięki temu możemy dowiedzieć się o niej czegoś więcej. Ona o sobie również.

Zamiast w Kansas City, oryginalnie Joel i Ellie natrafili na braci w Pittsbourghu. Chłopcy podróżowali z grupą kilku osób, jednak zostali napadnięci przez Łowców - tylko braciom udało się przeżyć. Po spotkaniu cała czwórka połączyła siły i próbowała uciec przed Łowcami. 

Serial rozbudował ten wątek, dodając do niego motyw zemsty i czyniąc z Sama kolaboranta (oryginalnie chłopcy podpadli wyłącznie wkroczeniem na cudzy teren, by poszukać tam zapasów). To interesujący zabieg, dotykający problematyki wynoszenia jednego życia ponad inne czy też miłości, która - choć piękna i zdolna do poświęceń - zmusza nieraz do podejmowania niejednoznacznych etycznie decyzji; do okrucieństwa i bezwzględności wobec innych.

Ostatecznie, podobnie jak w oryginale, chłopiec zostaje zakażony. W pewnym sensie dziewczynka postępuje egoistycznie, zostawiając to w sekrecie - strach przed samotnością, o którym wspomniała, objawił się irracjonalną reakcją, czyli próbą użycia własnej krwi jako lekarstwa w sposób, który nie mógł przynieść oczekiwanych skutków. Nie informując starszych, dziewczynka naraziła Joela i Sama na niebezpieczeństwo i zaskoczenie, co musiało się źle skończyć. Straszy brat nie mógł nawet oswoić się z tą myślą i przygotować, pozwolić odejść Samowi w innych okolicznościach. Był zszokowany. Przytłoczony nagłą utratą i własnym czynem, Henry odebrał sobie życie.

Co ciekawe, w grze Ellie była w gruncie rzeczy pozbawiona ciężaru odpowiedzialności za tę wiedzę - chłopiec nie zdradził jej, że został ranny. Bał się, ale przemienił w odosobnieniu. Co, rzecz jasna, ma swój ciężar - po prostu nieco innego rodzaju. Reszta konfrontacji, w tym samobójstwo Henry’ego, w obu wersjach przebiegły tak samo.

Istotną zmianą względem gry jest z pewnością uczynienie Sama osobą niesłysząca (graną zresztą przez niesłyszącego aktora). Podjęcie decyzji o tej modyfikacji (swoją drogą - kolejnej trafnej) wyjaśnił już twórca gry, Neil Druckmann: